Een clown in een circus, zo noemt Hakan Akbulut – alias Helios – zichzelf. Maar dan wel een knappe clown. Of ze nou zestien of vijfenzeventig zijn, Hakan wil iedereen met een glimlach naar bed sturen. Hakan (30): ‘Het begon acht jaar geleden, in Miami. Ik werkte als model en was daar voor een fotoshoot. Op een avond gin - gen de hostess en ik uit. We kwamen in een discobus terecht met een stel latina’s. Ik danste met ze, schuurde een beetje, trok mijn shirt uit, deed gek. Opeens deden ze dollarbiljetten in m’n boxer. Ik had geen idee wat er gebeurde. Er was toen nog geen Magic Mike. Ik kende strippen alleen maar als iets erotisch, niet als entertainment. Maar ik dacht wel: zo hé, dit is makkelijk geld verdienen. En eerlijk, het showen van m’n body is het enige waar ik goed in ben. Het zit in me. Maar het is meer dan wat sexy moves. Als stripper moet je kunnen entertainen, een warme uitstraling hebben, lef hebben, echt een sfeermaker zijn. Pas toen ik door corona geen stripshows meer had, merkte ik hoe leuk ik het vind. Het entertainen, contact maken met mensen, ik voelde me leeg toen het niet meer kon. Strippen is een deel van mij, ik kan niet zonder. Vrouwen uit hun comfortzone halen is voor mij als seks. Het windt me op om de leiding te nemen. Om te zien hoe zo’n dame zenuwachtig op een stoel zit, niet weet wat er gebeurt en om haar dan een onvergetelijke avond te laten beleven. Zelf een strip - per bestellen of krijgen lijkt me daarom ook niks. Het windt me niet op, ík wil de leiding nemen. Zodra een dame mij een lapdance geeft, doe ik het terug. Seks is er trouwens nooit uit voortgekomen. Had zeker wel gekund, maar ik hou het profes - sioneel. Je betaalt ervoor, dus je krijgt je show en daar blijft het bij. Ik word door allerlei verschillende mensen geboekt. Voor verjaardagen en bachelorettes, vaak ook door mannen die hun vrouw gelukkig willen maken. Ik ben hun cadeau. Wat die mannen ze niet kunnen geven, geef ik ze. Als je tegen de gemiddelde Hollandse man zegt: ‘Doe eens sexy,’ kijkt hij je gek aan. Ook in de club doen mannen nauwelijks hun best. Ze staan maar een beetje bier te drinken en zelfs als ze dansen, staan ze maar een beetje achter zo’n vrouw te schuren. Die vrouwen doen al het werk. Daarom denk ik dat een stripper voor veel vrouwen het mooiste cadeau is wat er is. Soms pas ik m’n shows wel een beetje aan. Toen ik door de ouders van een meisje voor haar sweet sixteen was geboekt, keek ik ze wel nog even extra aan, zo van: weten jullie het zeker? Het gekste wat ik heb meegemaakt was een show voor een vrouw van vijfenzeventig. Ik kwam daar binnen als politieman en zag opeens allemaal bejaarden om me heen. Shit, even rustig doen, niks wilds, dacht ik. Toen ik danste en die politiestok tussen haar benen haalde, zag ik opeens iets druppelen. Ik wist niet of ze nou klaarkwam of plaste, maar stoppen kon ik niet. Die grijns op haar gezicht was priceless. Lachen en genieten van het leven is zo belangrijk. Dat ik ervoor kan zorgen dat het hele publiek ‘s avonds hun hoofd op het kussen legt en met een glimlach terugdenkt aan een leuke dag, vind ik het leukste wat er is.’
Mijn huis is net een feestwinkel: politiepakjes, schooluniformen, het hangt allemaal in mijn kast
Foxy maak je niet blij met een stripper, daar wordt ze alleen maar ongemakkelijk van. Het zijn immers haar collega’s. Zelf een show geven vindt ze daarentegen wél leuk. Zeker als ze cowgirl mag zijn. Foxy (33): ‘Ik begon als gogodanseres in discotheken, zo ont - moette ik meiden die stripten. Een van hen vroeg of het niets voor mij zou zijn. Nee, dacht ik eerst. Echt niet. Tot ze me een keer meenam naar een van haar shows. Een vrijgezellenfeest in een druk café in Amsterdam. Ze deed de strip en zei: ‘Kom Fox, ga jij er even achteraan.’ Ik stond te trillen op mijn benen en had geen idee wat ik moest doen, maar vond het wel heel leuk. Je kunt er helemaal je eigen ding van maken. Een typi - sche Foxy-show zit vol humor, contact met het publiek en is niet ordinair. Geen geile gezichtsuitdrukkingen, ik hou het netjes, we staan niet in een stripclub. Daar komen mensen met een andere reden, mijn shows zijn gericht op een feestje: lachen, juichen. Het is me één keer gebeurd dat ik mijn spullen heb gepakt en ben vertrokken. Die man was zó dronken dat hij niet eens meer recht op de stoel kon zitten en er toen ook nog overheen spuugde. Daar had ik geen zin in. Maar over het alge - meen is de sfeer altijd goed. Je komt op de gekste plekken, vaak bij mensen thuis of in restaurants, maar ik heb ook wel - eens in de panic room van een bunker gestaan. Of van die grote tentfeesten in Brabant met duizend man. Als het lukt om die mee te krijgen en te laten lachen en juichen, ben ik blij. In de twaalf jaar dat ik dit nu doe, heb ik heel veel verschillende shows gedaan. Mijn huis is net een feestwinkel: van politie - pakjes en schooluniformen tot Moulin Rouge-outfits, het hangt allemaal in mijn kast. Het leukst vind ik de cowgirl. Dan zet ik de ander een paardenmasker op en ga ik op de rug zitten om paard te rijden. En dan aan het publiek vragen of ik harder met m’n zweepje moet slaan. Het gebeurt niet vaak, maar heel soms heb ik een jongen in mijn stoel van wie ik denk: zo, die is leuk! Maar dat is echt een zeldzaamheid en er is ook nooit wat gebeurd. Zij zien jou op zo’n moment toch alleen maar als de stripper, niet als jezelf. Ik heb ook weleens een stripper cadeau gekregen, vreselijk vond ik dat. Ik kende hem natuurlijk ook, want het was gewoon een collega, ik wist me totaal geen houding te geven. Nee, mij niet bellen. Andersom vind ik dat juist wél heel leuk. Dat je mensen hebt die zeggen: ‘Ik zou nooit meedoen met een stripper’ en je ze dan voor het blok zet. Je weet: als ik aan kom lopen, is er voor hen geen weg meer terug. Het is aan mij om ze dan toch mee te laten doen in de act. Bij boeren en studenten gaat dat heel makkelijk, daar is niets te gek: tepelklemmen, mondballen, zweepjes, noem maar op. Belgen zijn een stuk bescheidener, de opbouw is dan ook heel belangrijk. Niet meteen al die attributen uit de kast trekken, maar rustig de momenten kiezen. En natuurlijk goed inspelen op het gelach en gejuich, dan weet je dat ze er nog lang over zullen napraten. Dat maakt het voor mij het leukste wat er is.’
Soms willen ze meer dan een striptease, zeker als er alcohol in het spel is
Als stripper Epic Love boekte hij maar weinig shows. Pas toen hij zijn naam – op aanraden van een dame – veranderde in El Grande stonden de klanten voor hem in de rij. El Grande (33): ‘Een collega in de haven was stripper, zo kwam ik ermee in aanraking. Ik heb een jaar lang getwijfeld of ik het ook wilde doen. Door mijn geloof en cultuur wist ik dat mijn familie het zou afkeuren. Toch leek het me een kick, dus ging ik ervoor. Mijn eerste optreden was op een verjaardagsfeest in een loods in Tilburg. Supergroot, heel eng. Ik vergat alles wat ik had geoefend. ‘Je hebt je best gedaan, jongen,’ zei de contactpersoon. Ze wist dat het mijn eerste show was en wilde aardig zijn, maar ik wist zelf ook wel dat het niet best was. Toch vond ik het leuk genoeg om door te gaan. Een betere stripper worden zit ‘m niet in een beter lichaam of meer oefenen, het gaat om zelfverzekerdheid. Dat heeft het strippen me met de jaren wel gegeven. Dat ik veel complimenten krijg helpt, maar zelfvertrouwen komt toch vooral uit jezelf. Minder bezig zijn met: ben ik mooi genoeg? Wat vinden zij van mij? En steeds meer met: hoe maak ik hén blij? Een stripper moet iets zijn wat iemand thuis niet heeft. Een droom, een fantasie. Dat begint al bij de naam. Eerst noemde ik mezelf Epic Love, maar die naam sloeg niet aan. Ik had maar één show per maand. Op aanraden van een dame veranderde ik mijn naam in El Grande. Plotseling had ik twintig shows per maand. Die naam spreekt tot de verbeelding. Hij creëert een imago en verwachting. Gelukkig kan ik die waarmaken, haha. Ik word vaak geboekt voor vrouwen die altijd al eens met een donkere man hebben willen zijn. Dat zorgt soms voor situaties waarin die vrouwen meer willen dan alleen een striptease, zeker als er alcohol in het spel is. Het is dan aan mij om de boot af te houden en te zeggen dat ze daar spijt van krijgen. Dat vond ik in het begin nog weleens lastig, ik ben ook maar een man en niet immuun voor mooie vrouwen. Sterker nog: soms raak ik zelf ook opgewonden van een striptease. Dat probeer ik natuurlijk te onderdrukken, maar ik heb mijn lijf niet altijd helemaal onder controle. Het leuke aan het werk vind ik dat je mensen blij maakt, ze iets geeft waar ze stiekem al tijden van droomden. Het grappigste was een show in Maastricht. Ik was geboekt door vier vijfenzestigplussers. ‘We hebben nog nooit een donkere piemel gezien, mogen we die van jou zien?’ vroegen ze met dat Limburgse accent. Ik lag in een deuk. Het was niet seksistisch of ordinair, maar gewoon een vraag uit nieuwsgierigheid. Heel leuk en lief. Dus ik heb ze blij gemaakt. Minder leuk waren de momenten met racisme. Soms kan het wel een droom zijn van een vrouw om een donkere man te krijgen, maar wil de omgeving daar niets van hebben. Ik ben geïntimideerd, aangevallen, er zijn nootjes, flesjes bier en zelfs stenen naar me gegooid. Ik ben een trotse, donkere man, dus het maakt mij niet uit wat je van mijn huidskleur vindt, maar dat zijn wel de minder leuke dingen. Gelukkig word ik negen van de tien keer heel goed ontvangen en is iedereen blij. Dat is mijn doel: het hele publiek lachend naar huis laten gaan.’
Er is niets om onzeker van te worden, ik ga heus niet met je partner naar boven
Of je Michelle nou laat strippen in een tandartsstoel of in een pand van een miljoen, ze doet het. Zonder blikken of blozen, in tegenstelling tot de ontvangers van haar striptease. Michelle (38): ‘Op mijn zeventiende kwam ik tijdens het uit - gaan voor het eerst in een stripclub. Ik was meteen verkocht. Hoe sierlijk die paaldanseressen bewogen vond ik zó mooi. Toen ik achttien werd, ben ik zelf aan de slag gegaan. Niet veel later deed ik paaldansshows door heel Nederland en België. Als Xena Warrior Princess was ik al praktisch naakt en kreeg ik vaak de vraag of ik ook even een dansje voor die en die kon doen. Zo rolde ik in de striptease. Dat vond ik zo leuk dat dat al snel het enige was wat ik nog deed. Een stripshow geven is entertainen. Ik zie het echt als een kunst. Afgelopen zaterdag was ik Miss Piggy, de dag erna een big mama in een fatsuit en andere dagen ben ik politieagent of soldaat. Het gaat niet alleen om ‘even wat uittrekken’. Je teaset, acteert, showt, maakt grapjes. Het moet niet alleen leuk zijn voor degene in de stoel, maar ook voor het publiek. Je maakt mensen vrolijk en komt altijd op leuke feestjes. Thuis, in cafés, restaurants, maar ik speel soms ook weleens een sollicitant bij een bedrijf, een klant bij de tandarts of iemand die een huis van een miljoen komt bezichtigen bij een makelaar. Die eerste reactie als ik dan opeens wat uitdoe, is heel grappig: je ziet ze schrikken, onge - makkelijk lachen en denken: wat is dit? Meestal hebben ze het door als de muziek aangaat of de rest van de mensen komt. Dan zie je de opluchting en kan de lol beginnen. Een van die makelaars vertelde trouwens dat hem dit weleens écht was overkomen, dus die dacht even: gebeurt dit me nu weer? Ik heb één keer meegemaakt dat iemand boos werd. Maar dat was nog voordat hij doorhad dat ik een stripper was. Ik lag in de tandartsstoel als ‘klant’ en had mijn telefoon in mijn hand omdat ik daar mijn muziek op afspeel. Die tandarts vond het maar raar en werd er een beetje pissig van. Ondertussen pro - beerde ik er natuurlijk ook nog voor te zorgen dat hij niet écht aan de slag ging met al die tangen in mijn mond, haha. Uitein - delijk moesten we er allemaal om lachen. Dat die reacties, plekken, mensen en thema’s elke keer weer anders zijn, maakt het voor mij ook heel leuk. De laatste jaren word ik bijvoorbeeld steeds vaker geboekt voor babyshowers. Vrouwen doen na - tuurlijk al vaker babyshowers, maar nu willen mannen er ook een feestje van maken. En tja, waarom dan geen stripper in plaats van een luchtje of cadeaubon? Het is verrassend, een beleving. Iedereen vindt het leuk om naar te kijken en het is iets wat je altijd zult onthouden. Ik heb weleens meegemaakt dat ik een striptease gaf aan een man en dat zijn vriendin boos wegrende. Dat is niet mijn probleem, dan hadden ze haar maar beter moeten inlichten. Plus: het is puur entertainment, niets om onzeker van te worden. Ik ga heus niet met je partner mee naar boven. Het is gewoon een showtje, geinig, een avond lol. Zo moet je het denk ik zien. Gelukkig zien de meeste vrouwen het ook wel zo. Er zijn er genoeg die mij boeken voor hun man en die het ook leuk vinden om ernaar te kijken. Net zoals ik het Michelle is te boeken via Showtime Agency, top en rok H&M mooi vind om andere vrouwen te zien paaldansen.’
Doordeweeks werkte ik in het leger, in het weekend deed ik stripshows
Van schuurfeest tot Stedelijk Museum, je kunt beter vragen waar Kevin Talle nog níét heeft gestript. Opgewonden wordt hij er niet van, maar dat hij voor anderen het hoogte - punt van de dag is, maakt hem heel blij. Kevin (40): ‘Michelle, mijn vrouw, deed het al. Toen ik veertien jaar geleden op een avond met haar meeging naar een men’s night, zei ze opeens: ‘Ik sprak de eigenaar net: er zijn ook wat dames, dus jij moet zo ook. Ik heb het al geregeld.’ Ik had haar al vaker aan het werk gezien, maar dat is iets anders dan het zelf doen. Aan de andere kant vond ik het ook wel weer geinig, dus gooide ik er een drankje in en daar ging ik. Of het een goede show was, is een tweede, maar het publiek rea - geerde in elk geval enthousiast. Vanaf dat moment ben ik het vaker gaan doen. Ik nam danslessen en ging op zoek naar een stijl die bij mij past. Doordeweeks werkte ik toen nog in het leger, in het weekend deed ik stripshows. Gewoon, onder mijn eigen naam. Misschien was dat anders geweest als ik Hendrik-Jan had geheten, maar Kevin is een prima stripnaam. Op een gegeven moment was ik het beu dat ik met het leger steeds naar het buitenland moest, dus ging ik volledig voor het strippen. Ik kan er mijn creativiteit in kwijt: bedenk mijn eigen shows, mix mijn eigen muziek, leer nieuwe dansjes. En waar je ook komt, het is altijd een feestje. Vrijgezellenfeesten, bedrijfs - feesten, verjaardagen, jubilea, ladies’ nights, eroticabeurzen. Ik strip overal. Ik heb zelfs drie weken lang een stripshow in het Stedelijk Museum gedaan. Mensen kwamen in een lege zaal, ik was verkleed als beveiliger en begon langzaam sensueel te bewegen en te strippen. Sommige mensen liepen snel door, anderen bleven geïnteresseerd kijken. Heel grappig, maar toch was het niet zo leuk als het geven van een echte show. Daar krijg ik elke keer weer energie van. Natuurlijk kom je soms ook ergens in een schuur in de Achterhoek terecht met dertig dronken droppies die het allemaal niet meer echt boeit, dan doe ik mijn show en ga ik weer weg. Maar meestal ben je het hoogtepunt van de dag, degene over wie iedereen jaren later nog steeds praat. Want tja, hoe vaak in je leven krijg je nou een striptease? Dat kunnen geven, vind ik heel leuk. Al helemaal als iedereen ook nog enthousiast meedoet, ze meedansen, mijn overhemd openknopen. Vaak vinden mensen het in het begin nog wat spannend. Dan stel ik ze gerust door te vertellen wat ze kunnen verwachten: ik doe een lapdance en ga naakt, maar mijn piemel raakt je niet aan. Hoever ik ga, hangt ook af van de sfeer. Op het podium van een eroticabeurs gaat het er toch net even wat anders aan toe dan op een verjaardag bij iemand thuis waar opa en oma ook aanwezig zijn. Waar of voor wie het ook is, jong of oud, man of vrouw, knap of lelijk: ik word er niet warm of koud van. Het gaat voor mij echt om het entertainen, het is niets seksu - eels. Ik vind het vooral belangrijk dat iemand leuk meedoet. En dan niet alleen degene die mij ‘cadeau’ krijgt, maar ook iedereen daaromheen. Dat je vraagt: ‘Gaan we all the way?’ en dat iedereen hard ‘Jaaa!’ roept. Dat is voor mij net zo’n cadeau als ik voor hen.’
